Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία

Με μια μεγάλη δημόσια εκδήλωση εγκαινιάστηκε ο Κοινωνικός Άτλας Θεσσαλονίκης, ένα νέο ψηφιακό εγχείρημα με τη σφραγίδα του Τομέα Πολεοδομίας και Χωροταξίας του ΑΠΘ και την υποστήριξη του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ. Η πλατφόρμα αυτή, που μοιάζει με μια ανοιχτή διαδικτυακή «εγκυκλοπαίδεια» για τον αστικό χώρο και την ανθρωπογεωγραφία της Θεσσαλονίκης, προσφέρει –για πρώτη ίσως φορά– ένα οργανωμένο, διεπιστημονικό και πλήρως τεκμηριωμένο υλικό, με έμφαση στην οπτική αποτύπωση των δεδομένων, που απευθύνεται ταυτόχρονα στην επιστημονική κοινότητα, στο ευρύ κοινό, αλλά και στους φορείς λήψης αποφάσεων και χάραξης πολιτικής. 

Η διαγενεακή αλληλεγγύη είναι η εγγύτητα και η υποστήριξη ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές. Δεν αφορά τη συνοχή μόνο μεταξύ συγγενών, αλλά γενικότερα την κοινωνική συνοχή, το πώς σχετίζονται οι άνθρωποι διαφορετικών γενεών, πώς αλληλοβοηθιούνται και εξαρτώνται μεταξύ τους στην καθημερινή τους ζωή. Καθοριστικό ρόλο σε μια τέτοια πρακτική θα μπορούσε να παίξει ένα πλαίσιο όπως η συνεργατική κατοικία.

Σε μια προσπάθεια να εξετάσουμε το πώς θα μπορούσαν να προστατευτούν τα δασικά οικοσυστήματα, μιλήσαμε με ανθρώπους που ζουν και εργάζονται καθημερινά σε αυτά. Πρόκειται για δασεργάτες, μέλη δασικών συνεταιρισμών με μεγάλη ιστορία και εμπειρία στη διατήρηση των δασών και τη δασοπυρόσβεση. Δυστυχώς η πολιτεία δεν αναγνωρίζει τη σημασία της εργασίας αυτής, ούτε όμως και τη συμβολή τους στην κατάσβεση των πρόσφατων μεγάλων πυρκαγιών στη χώρα.

Τα προβλήματα της διαχείρισης των δασών από μια εντελώς διαφορετική οπτική μάς προσφέρει αυτό το άρθρο της Ελευθερίας Τσαλίκη. Η ίδια, ως δημοσιογράφος που ασχολήθηκε με θέματα δασών, μοιράζεται πληροφορίες εκ των έσω για τις δυσκολίες που συναντά ένας επαγγελματίας όταν θέλει να ενημερώσει το κοινό για ζητήματα που κατά κανόνα βρίσκονται εκτός αυτού που λέμε «επικαιρότητα». 

Στο άρθρο αυτό γίνεται μια απόπειρα να ορίσουμε τον χρόνο, μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για μια κατασκευή με συγκεκριμένες επιπτώσεις, τόσο κοινωνικές όσο και ατομικές για τον καθένα και την καθεμιά μας, αλλά και μια προτροπή να σμιλέψουμε εκ νέου την εμπειρία του χρόνου γύρω, μέσα και έξω από την εργασία, σε κατευθύνσεις που παράγουν λιγότερη ανισότητα και πόνο.

Η κοινωνική αντίληψη του χρόνου είναι μια κατασκευή που διαμορφώθηκε τους τελευταίους αιώνες με βάση κυρίως τις ανάγκες της καπιταλιστικής, εμπορευματοποιημένης εργασίας. Ο εργασιακός και ο μη εργασιακός χρόνος διαχωρίστηκαν ριζικά και βίαια, με σημαντικές συνέπειες στην ψυχολογία και στην ίδια μας την ύπαρξη. Σήμερα το ζήτημα του χρόνου είναι απολύτως κομβικό στη συζήτηση για τον μετασχηματισμό και το μέλλον της εργασίας.