Η κοινωνική οργάνωση της φροντίδας στην Ελλάδα

Η έννοια της φροντίδας είναι πολυσήμαντη. Φυσικά, περιλαμβάνει την παράμετρο της περίθαλψης, απαραίτητης για την ικανοποίηση των βασικών αναγκών των ανθρώπων – ειδικά όσων λόγω ηλικίας, σωματικής ή ψυχικής κατάστασης δεν μπορούν να φροντίσουν πλήρως και αυτόνομα τον εαυτό τους (παιδιά, ηλικιωμένοι, άρρωστοι ή άτομα με ειδικές ανάγκες). Αυτή η φροντίδα παρέχεται στο σπίτι ή άλλους ιδιωτικούς χώρους, κατά κύριο λόγο από γυναίκες, (κακο)πληρωμένες μετανάστριες και γενικά άτομα που παραμένουν «αόρατα» και έξω από την «παραγωγική» οικονομία.

Πέρα όμως από την άμεση υλική και συναισθηματική φροντίδα, ο όρος εμπεριέχει και την έμμεση ή «από απόσταση» φροντίδα (π.χ. τη φροντίδα και αλληλεγγύη που δείχνουμε όταν μποϊκοτάρουμε προϊόντα που παράγονται υπό απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες), αλλά και τη συν-φροντίδα, δηλαδή τις συλλογικές διαστάσεις της που αποσκοπούν στη διατήρηση των κοινών, των συλλογικών μας υποδομών, αλλά και των απειλούμενων δημοκρατικών θεσμών. Έτσι, η φροντίδα αποσυνδέεται από την ιδιωτική σφαίρα των νοικοκυριών και της θηλυκοποιημένης εργασίας και αναδεικνύεται ως ένα κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα.

Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να γίνει μέρος ενός συλλογικού αναστοχασμού και διαλόγου σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους οργανώνεται κοινωνικά η φροντίδα στην Ελλάδα, αλλά και του πώς φανταζόμαστε έναν κόσμο ισότιμο, δίκαιο και φροντιστικό.