Dimitris Zilos
Τρία είναι τα βασικά ζητήματα που θα διευκόλυναν την εγκατάσταση νέων ανθρώπων και νέων οικογενειών στη Ραψάνη: η γρήγορη και αξιόπιστη σύνδεση με το ίντερνετ, η ύπαρξη ενός μεγάλου και φιλικού χώρου για εργασία, και η δυνατότητα εύρεσης κατοικίας.
Όσον αφορά το πρώτο, η σύνδεση του ίντερνετ παρουσιάζει σήμερα προβλήματα και η παροχή wifi αφορά μόνο την πλατεία του χωριού. Ο κ. Ζήλος επισημαίνει ότι έχει κάνει ήδη σχετική μελέτη, από την οποία προέκυψε ότι η εγκατάσταση wifi για όλο το χωριό στοιχίζει περίπου 7.000 ευρώ. «Αν δεν είχαμε κορονοϊό, θα κάναμε δύο εκδηλώσεις και θα μαζεύαμε τα λεφτά», λέει χαρακτηριστικά. Η μελέτη αυτή μάλιστα κοινοποιήθηκε στον δήμο Τεμπών, ο οποίος όμως είναι «κουμπωμένος», κατά την έκφραση του προέδρου, και γι’ αυτό η συζήτηση θα πρέπει να επαναληφθεί με μεγαλύτερη επιμονή. Όσον αφορά τον χώρο εργασίας τα πράγματα είναι πιο εύκολα, καθώς υπάρχει το κτίριο του δημοτικού σχολείου το οποίο προθυμότατα μπορεί να διαθέσει το χωριό στους ανθρώπους που θα έρθουν να εργαστούν εξ αποστάσεως. Για τη δε στέγαση ο πρόεδρος προτείνει να συγκεντρωθούν από την κοινότητα όλα τα διαθέσιμα προς πώληση ακίνητα και να προωθηθούν συλλογικά. Εδώ μάλιστα αναφέρει και ένα παράδειγμα από το παρελθόν, από τη δεκαετία του ’60, όταν η Ραψάνη ήταν τόπος ανάρρωσης για πάσχοντες από φυματίωση και έφτανε να φιλοξενεί τα καλοκαίρια μέχρι και 300 οικογένειες, για τη στέγαση των οποίων χρησιμοποιούνταν ακόμη και οι... στάβλοι έπειτα από κατάλληλη προετοιμασία.
Η έλλειψη νέων ανθρώπων σήμερα είναι καθοριστική για τη φυσιογνωμία αλλά και για τη συνέχεια του χωριού. Ο πρόεδρος λέει πως υπάρχουν καμιά δεκαπενταριά 45-50άρηδες, οι οποίοι όμως είναι ανύπαντροι. «Αν αυτοί είχαν οικογένειες, τότε θα λειτουργούσε ακόμη και το δημοτικό σχολείο», λέει.
Όραμα του κ. Ζήλου είναι η τουριστική ανάπτυξη της Ραψάνης. «Θέλω να έρχονται και να περπατάνε τη Ραψάνη καινούργιος κόσμος», και γι’ αυτό θα έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον 4-5 μικροί ξενώνες, ώστε να μπορεί ο κόσμος να διανυκτερεύει στο χωριό. Κάτι άλλο που προσπαθεί να δημιουργήσει είναι ένα είδος μουσείου που αποκαλεί «αίθουσα ιστορικής μνήμης», ένα μέρος όπου θα είναι αναρτημένες παλιές φωτογραφίες ανθρώπων από τη Ραψάνη, κυρίως από σημαντικές για τον τόπο εκδηλώσεις όπως πανηγύρια, που θα διασώζουν τα ονόματα και τη μνήμη των οικογενειών.
Ο ίδιος όμως τονίζει την έλλειψη οποιασδήποτε υποστήριξης: «Δεν έχουμε οικονομική βοήθεια από πουθενά. Είμαι ένα χρόνο πρόεδρος στο χωριό και δεν έχω διαχειριστεί από πόρους του δήμου ούτε ένα ευρώ. Ό,τι γίνεται είναι από εμάς». Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν εργάτες καθαριότητας, επειδή έληξε η σύμβασή τους. «Ο δήμος έχει 80 υπαλλήλους και οι 75 κάνουν δουλειά γραφείου», επισημαίνει ο κ. Ζήλος.
Ο πρόεδρος δεν αποποιείται τις ευθύνες του, ωστόσο, όπως υπογραμμίζει, «σέρνω το άρμα της Ραψάνης μόνος μου, δεν βοηθά κανείς. Δυστυχώς δεν υπάρχει νεολαία, κόσμος που θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί». Υπάρχουν οι 80άρηδες, που δεν μπορούν να κάνουν πάρα πολλά πράγματα. Είχαν δημιουργήσει ομάδες και συλλόγους, όπως τον Μορφωτικό Σύλλογο ή τον Σύλλογο Γυναικών, αλλά τα μέλη τους έχουν πλέον μεγαλώσει. Ωστόσο καταλήγει πιο αισιόδοξα, λέγοντας πως «υπάρχουν ορισμένα άτομα που νοιάζονται για τη Ραψάνη και βασιζόμαστε πολύ σ’ αυτά, ενώ και τα παιδιά (του ΠΠΑ) τον λάτρεψαν τον τόπο, έχουν δώσει και δίνουν πολλά σ’ αυτόν».