Σερβιτόρα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γρεβενά. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Μετά τα Τέμπη, αραίωσε τα ταξίδια που έκανε να βλέπει τους φίλους της στη Θεσσαλονίκη.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Γρεβενά. Η σχέση μας με τη Θεσσαλονίκη κρατάει από μικρή ηλικία. Πηγαίναμε πολύ συχνά εκδρομή ή για να δούμε συγγενείς. Από το γυμνάσιο και μετά, η μεγάλη αδερφή μου μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη και πήγαινα συχνά να τη δω.
Όταν τελειώναμε το σχολείο, το πιο συνηθισμένο για τους περισσότερους ήταν να δηλώνουν στο μηχανογραφικό τους σχολές στη Θεσσαλονίκη, οπότε οι πιο πολλοί φίλοι μου κατέληξαν φοιτητές εκεί.
Εγώ βρέθηκα στην Αθήνα. Δεν είχα δηλώσει καν σχολές στη Θεσσαλονίκη, γιατί ήθελα να ακολουθήσω αργότερα σπουδές Θεάτρου και θεωρούσα ότι μόνο στην Αθήνα μπορούσα να το πετύχω αυτό.
Αλλά επισκεπτόμουν συχνά τη Θεσσαλονίκη για να τους δω και το μέσο που διάλεγα γι’ αυτή τη μετακίνηση ήταν το τρένο. Ήταν εύκολο, συνήθως έπαιρνα το βραδινό, για να έχω τη δυνατότητα και να προλαβαίνω τη δουλειά και να μη χάνω τη μέρα μου στη Θεσσαλονίκη. Έφευγα αργά το βράδυ από Αθήνα, κοιμόμουν στο τρένο και έφτανα εκεί νωρίς το πρωί έχοντας όλη τη μέρα μπροστά μου. Τα δε ταξίδια αυτά ήταν πάρα πολύ συχνά και θα καθόμουν όσο μου επέτρεπε ο χρόνος ή μέχρι να τελειώσουν τα λεφτά. Από την άλλη, έχει τύχει να πάω, να δω μια έκθεση και να γυρίσω κατευθείαν.
Αυτό μου επέτρεπε να κρατάω επικοινωνία με τους ανθρώπους που ήταν φίλοι μου από πάντα, να μπορώ να ζω στην Αθήνα χωρίς να ξεκόψω τελείως τους δεσμούς με τους κοντινούς μου. Υπήρξα δε και ερωτική μετανάστρια σε μια φάση, καθώς είχα σχέση με ένα παιδί στη Θεσσαλονίκη και χρησιμοποιούσαμε το τρένο για να δούμε ο ένας τον άλλο.
Το τρένο επίσης ήταν και το μέσο που χρησιμοποιούσα για να πάω στα Γρεβενά, επειδή το λεωφορείο για Γρεβενά είχε άβολα ωράρια. Οπότε πήγαινα σιδηροδρομικώς μέχρι την Καλαμπάκα και ερχόταν ο πατέρας μου να με πάρει.
Τη μέρα που συνέβησαν τα Τέμπη σοκαρίστηκα με αυτό που έγινε. Δεν πίστευα ότι έγινε, αυτό που έβλεπα 1η Μαρτίου ξημερώματα. Δεν μπήκα καν να διαβάσω, απλά πήγα στη δουλειά και το συζητούσαμε πολλές ώρες για να μπορέσει ο εγκέφαλός μου να το επεξεργαστεί. Αλλά δεν σκέφτηκα αρχικά ότι δεν θα ξαναπάω Θεσσαλονίκη ή ότι θα σταματήσω να βλέπω τους φίλους μου
Μετά από λίγο καιρό ήρθε η ώρα να κάνω το επόμενο ταξίδι για τη Θεσσαλονίκη. Μπαίνω να κοιτάξω εισιτήρια για το βραδινό δρομολόγιο, που κλασικά έπαιρνα, και σκέφτομαι «αποκλείεται να μπω στο τρένο». Φοβόμουν. Οπότε άρχισα να ψάχνω τα λεωφορεία, να προσπαθώ να βρω ποιο θα έχει τον λιγότερο κόσμο, και έκτοτε δεν έχω ξαναμπεί στο τρένο.
Το ΚΤΕΛ είναι χάλια. Οι καρέκλες είναι άβολες, έχεις πάντα κάποιον δίπλα σου και κάνει και πάρα πολλή ώρα. Το δε αεροπλάνο είναι μάλλον ακριβό, αλλά δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να το κοιτάξω. Ως αποτέλεσμα, επειδή το ταξίδι έχει γίνει πιο δύσκολο, ανεβαίνω πολύ πιο αραιά. Ευτυχώς, οι σχέσεις με τους φίλους μου δεν έχουν επηρεαστεί καθόλου από αυτό, αλλά θα ήθελα να τους βλέπω κάπως συχνότερα.
Δεν ξέρω τι θα χρειαζόταν για να ξαναμπώ σε τρένο. Ακόμα και όλα να άλλαζαν και να έμπαιναν τα πάντα ολοκαίνουργια, δεν νομίζω ότι θα ξανάμπαινα. Δεν μπορώ να πω ακριβώς γιατί. Είναι μάλλον κάτι δικό μου τραυματικό και προσωπικό.