Κάτοικος Φλώρινας και μέλος της τοπικής Κίνησης Φίλων Τρένου. Χρησιμοποιούσε το τρένο για Θεσσαλονίκη, όπου τώρα σπουδάζει η κόρη της.
Εγώ έχω μεγαλώσει στη Φλώρινα. Δεν είμαι σίγουρη πότε πήρα τρένο για πρώτη φορά. Θυμάμαι στην έκτη δημοτικού, που χρειάστηκε να βάλω γυαλιά και πήγα στη Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω αν το είχα πάρει νωρίτερα, αλλά τότε είναι η πρώτη μου ανάμνηση.
Σαν παιδάκι, θυμάμαι κι έναν καρβουνιάρη που ερχόταν μέχρι το χωριό μου, που είναι στα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία. Αυτό πήγαινε στο κοντινότερο χωριό, όπου κατέβαινε ο κόσμος να ψωνίσει, έπαιρναν πολλά πράγματα και ξαναγύριζαν με το τρένο. Θα καθόταν εκεί πέρα κάνα τέταρτο με αναμμένα τα κάρβουνα. Δεν ξέρω πώς προλάβαινε ο κόσμος να ψωνίσει και να ξαναμπεί.
Έχω γεννηθεί το 1959. Όταν σταμάτησε ο καρβουνιάρης, σίγουρα θα ήμουν 6-7 χρονών, μπορεί δηλαδή εκεί λίγο πριν το 1970 να σταμάτησε, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Πάντως εγώ το θυμάμαι που καθόταν εκεί στο χωριό και τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ, είχε αυτό που έβγαζε υδρατμούς ξέρω ’γώ. Είχε και τις καθυστερήσεις του, και γι’ αυτό ίσως να προλάβαιναν να ψωνίσουν.
Όσο μεγάλωνα, συνέχισα να ταξιδεύω με τρένο. Πρώτα για κάποια φροντιστήρια που έκανα στη Θεσσαλονίκη, μετά τις σπουδές μου πηγαινοερχόμουν με το τρένο και αργότερα, που έμεινα για δουλειά, πάλι το τρένο χρησιμοποιούσα συνέχεια. Υπήρχε και ΚΤΕΛ, αλλά εγώ το τρένο θα επέλεγα. Οι περισσότεροι το προτιμούσαν.
Εμένα μου φαινόταν πιο φιλικό, πιο ωραίο, πιο άνετο από το να είσαι σε δύο θέσεις, ας πούμε, και ο ένας πίσω από τον άλλον, να μην μπορείς να κουνηθείς. Και η διαδρομή πολύ πιο ωραία. Είχε αυτό το ωραίο που έχουμε στο μυαλό μας πολύς κόσμος, όχι μόνο εγώ.
Κι η κόρη μου το χρησιμοποιούσε από την τρίτη λυκείου, που πήγαινε κάθε Σάββατο στη Θεσσαλονίκη για να κάνει μαθήματα γραμμικού σχεδίου. Έφευγε 6 η ώρα το πρωί από τη Φλώρινα και ερχόταν το απόγευμα. Και αργότερα ως φοιτήτρια το χρησιμοποιούσε συνέχεια.
Τότε βέβαια ήταν και τα εισιτήρια πολύ πιο φθηνά σε σχέση με τα ΚΤΕΛ. Παλιά εγώ σαν μαθήτρια δεν θυμάμαι αν υπήρχε διαφορά στα εισιτήρια, αλλά τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ πιο φθηνά τα τρένα.
Τώρα το τοπικό τρένο έχει σταματήσει. Αλλά και το άλλο δεν το χρησιμοποιώ πια. Χρειάστηκε δηλαδή να πάω στην Αθήνα και πήγα με ΚΤΕΛ. Δεν ξέρω πώς το κάνουν αυτοί που ανεβαίνουν. Εγώ αν ανέβαινα στο τρένο, θα έφευγα με φόβο μεγάλο για το αν θα φτάσω. Αφού φαίνεται ότι τα πράγματα δεν είναι ασφαλή. Αυτό καταλαβαίνω πλέον
Γιατί ας πούμε δεν περιμένουν έστω; Θα μπορούσε να μην υπάρχει το τρένο για ένα χρονικό διάστημα, να κάνουν ασφαλή την υποδομή και τα τρένα και να ανεβαίνει ο κόσμος. Δηλαδή έτσι, εγώ φοβάμαι να ανέβω. Εάν δω ότι γίνονται πράγματα, ας πούμε ότι πάμε προς την ασφάλεια, θα ξαναμπώ. Αλλά τώρα βλέπω ότι δεν γίνεται κάτι.
Τώρα θα πάω είτε με το αμάξι, με τον άντρα μου που οδηγάει –γιατί εγώ οδηγώ μόνο μέσα στην πόλη–, ή με το ΚΤΕΛ. Πέρυσι που χρειάστηκε να μείνω Θεσσαλονίκη περίπου έναν χρόνο για ένα θέμα υγείας, πηγαινοερχόμουν αναγκαστικά με το ΚΤΕΛ. Με όλο το στρίμωγμα που αισθάνομαι εκεί πέρα, ακόμα και να μην είναι και γεμάτο – γιατί άμα είναι γεμάτο δεν μπορείς να κουνηθείς. Αλλά άμα υπάρχει ανάγκη, τι να κάνεις; Να μη το χρησιμοποιήσεις;