Φωτογράφος/βιντεογράφος.
Η αφορμή για να κάνουμε αυτό το θέμα ήταν ότι αρχίσαμε να βλέπουμε μια διαφορά στη συμπεριφορά των ταξιδιωτών. Παλιότερα το τρένο ήταν, αν όχι η πρώτη, σίγουρα μία από τις πιο δημοφιλείς επιλογές μετακίνησης, ειδικά από την Αθήνα προς τον Βορρά και από τον Βορρά προς την Αθήνα. Και ξαφνικά βλέπουμε κόσμο να προσπαθεί να χρησιμοποιήσει άλλα μέσα. Άκουσα άτομα να μου λένε ότι πλέον το ΚΤΕΛ είναι υπέροχο γιατί έχει βάλει και ίντερνετ, ενώ παλιότερα το ΚΤΕΛ ήταν ό,τι χειρότερο υπήρχε σε μέσα μεταφοράς.
Αλλά βασικά αρχίσαμε να βλέπουμε κόσμο να φοβάται να χρησιμοποιήσει το τρένο, ακόμα και οι άνθρωποι που είναι μέσα σ’ αυτό, όπως εγώ που έχω ξεκινήσει να το χρησιμοποιώ. Κάθε φορά που περνάμε από τα Τέμπη, κάθε φορά που κορνάρει το τρένο –γιατί έχει αρχίσει να κορνάρει πολύ συχνά– βλέπεις ότι υπάρχει μια περίεργη αύρα στον αέρα. Ο κόσμος έχει μια ανησυχία. Κοιτάνε προς τα έξω, προσπαθούν να δουν, ρωτούν τι γίνεται.
Εγώ συνεχίζω να το χρησιμοποιώ, γιατί δουλεύω πάρα πολύ συχνά στον Βορρά. Κάνω ένα ντοκιμαντέρ στην Ξάνθη και αναγκαστικά πρέπει να το παίρνω προς Θεσσαλονίκη. Πολλές φορές τα αεροπλάνα δεν έχουν θέση ή δεν με βολεύουν τα δρομολόγιά τους. Το τρένο πάντα ήταν μια πιο ευέλικτη επιλογή. Αλλά πρέπει να πω ότι κάθε φορά που το παίρνω, όταν το κοινοποιώ στους φίλους μου και στους συγγενείς μου, μου λένε, «πρόσεχε σε παρακαλώ μην πάθεις τίποτα». Οι περισσότεροι δυσανασχετούν και φοβούνται. Και εντάξει, η πραγματικότητα είναι επίσης ότι συχνά δεν έχω χρήματα να πάρω το αεροπλάνο ή τις αντοχές να πάρω ΚΤΕΛ. Άρα το τρένο ως ένα βαθμό είναι όντως μια μέση λύση πολύ καλή.
Όταν ξεκινήσαμε να φωτογραφίζω τον κόσμο για το πρότζεκτ, κατάλαβα ότι και οι ίδιοι, όταν τους έλεγα ότι χρησιμοποιώ το τρένο, τρόμαζαν. Δηλαδή όταν μίλησα με τη Σμαρώ, μου είπε «ουσιαστικά ρισκάρεις τη ζωή σου. Είσαι σίγουρη γι’ αυτό;».
Η αλήθεια είναι ότι εγώ βαδίζω με την πυξίδα του «ε, δεν πρόκειται να ξανασυμβεί αυτό, πόσο ηλίθιο θα ήταν να ξανασυμβεί», το οποίο δεν είναι και πάρα πολύ λογικό. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι, πρώτον, πού και πού μας κερνάνε πλέον κάνα κρουασάν και, δεύτερον, έχουν βάλει πάρα πολλούς νέους υπαλλήλους. Βλέπεις ότι έχουν κάνει κάποιες αλλαγές, για τα μάτια του κόσμου ίσως.
Στην πραγματικότητα, ο κόσμος που βλέπω να χρησιμοποιεί το τρένο είναι είτε τουρίστες, οι οποίοι δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος της τραγωδίας, είτε άνθρωποι σαν κι εμένα που είτε δεν έχουν λεφτά να πάρουν ένα αεροπλάνο, είτε δεν μπορούν, δεν τους βολεύουν τα δρομολόγια. Πάντως ο τρόμος στο βλέμμα και η θλίψη κάθε φορά που περνάμε από το σημείο της τραγωδίας είναι εκεί
Διαλέξαμε να αποδώσουμε το θέμα με πορτρέτα για να προσωποποιήσουμε. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είμαστε εμείς: είναι ο ξάδελφος μας, ο αδερφός μας, η αδερφή μας, η κοπέλα που δουλεύαμε μαζί της στο γραφείο... καταλάβαμε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι και αυτοί που πέθαναν. Αυτό είναι που με τρομάζει κάθε φορά που μιλάω με έναν άνθρωπο. Ο Άρης, ας πούμε, θα μπορούσε άνετα να έχει σκοτωθεί ο ίδιος στην τραγωδία αυτή. Δηλαδή, κάπως βλέπω ότι είμαστε οι τυχεροί που δεν μπήκαμε, που δεν ήμασταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο τρένο. Είμαστε survivors, να το πω έτσι απλά.
Προσπαθήσαμε να τους τραβήξουμε σε χώρους που αισθάνονται άνετα αλλά και σε χώρους που ίσως έχουν να κάνουν με την αλλαγή αυτή στις επιλογές που κάνουν σε σχέση με τις μεταφορές. Ας πούμε, κάναμε τη μια φωτογράφιση στον σταθμό του ΚΤΕΛ, ή εγώ ας πούμε φωτογραφήθηκα στο τρένο γιατί το παίρνω πολύ συχνά. Προσπαθήσαμε γενικά, όσο γίνεται, να προκύπτει μια αίσθηση documentary photography, ώστε να υπάρχει μία ιστορία γύρω από τη φωτογραφία.