Κομίστας/illustrator. Κάτοικος Αθήνας. Γεννημένος στη Λάρισα, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη.
Μεγάλωσα στη Λάρισα. Όταν ήμουν μικρός –πολλά πολλά χρόνια πριν– το τρένο το χρησιμοποιούσαμε κυρίως για να πάμε Θεσσαλονίκη, που ήταν η θεία μου εκεί. Και λίγο αργότερο, σαν μαθητές, κάναμε το ίδιο δρομολόγιο για να πάμε για έξοδο το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. ΚΤΕΛ δεν χρησιμοποιούσαμε ποτέ. Είτε καταφέρναμε να βρούμε αμάξι είτε παίρναμε το τρένο.
Ήταν πολύ φτηνό τότε, θυμάμαι δίναμε ελάχιστα λεφτά. Υποσυνείδητα το θεωρούσαμε και λίγο πιο ασφαλές, πιο σταθερό. Με το ΚΤΕΛ, που είχαμε την εμπειρία να το παίρνουμε για το χωριό στην Κοζάνη, γιατί δεν είχε τρένο εκεί, υπήρχε ένα θέμα. Σταματούσε σε διάφορα χωριά, σου έπαιρνε περισσότερη ώρα, οπότε ήταν λίγο ταλαιπωρία το να πας. Ενώ με το τρένο ένιωθες ότι με λίγα λεφτά θα πας κατευθείαν στον προορισμό σου. Εμένα μου άρεσε προσωπικά γιατί πήγαινες στο μπαρ που είχε, μπορούσες να σηκωθείς. Είχε μια άνεση σαν μέσο.
Αργότερα, ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, έκανα το ίδιο δρομολόγιο από την ανάποδη: από Θεσσαλονίκη προς Λάρισα. Και ακόμα πιο μετά, όταν ήρθα στην Αθήνα, πάλι το χρησιμοποιούσα συνέχεια, γιατί κάθε Σαββατοκύριακο δούλευα στο Μακεδονικό Μουσείο. Οπότε πλέον το χρησιμοποιούσα και για δουλειά. Πήγαινα την Παρασκευή το βράδυ και έφτανα το πρωί ίσα ίσα για να προλάβω να πάω στη δουλειά. Και μετά έφευγα πάλι Κυριακή για να φτάσω Αθήνα Δευτέρα πρωί. Και φυσικά συνέχισα να το χρησιμοποιώ και για επισκέψεις στην οικογένεια ή διακοπές.
Μετά τα Τέμπη, η δική μου οικογένεια σταμάτησε να το χρησιμοποιεί κατευθείαν. Δηλαδή τα παίξανε, φοβήθηκαν πολύ. Ειδικά οι γονείς μου. Μετά δεν πηγαίνανε ούτε Λάρισα - Θεσσαλονίκη. Όχι μόνο να έρθουν Αθήνα για μένα δηλαδή, δεν έπαιρναν ούτε τον προαστιακό για τη Θεσσαλονίκη, που είναι μιάμιση ώρα. Ανέπτυξαν φοβία. Η μάνα μου τώρα δεν ανεβαίνει στα τρένα. Το ίδιο και ο αδερφός μου.
Εγώ μετά τα Τέμπη το χρησιμοποίησα μία φορά. Αλλά από κάποιο σημείο και μετά, με όλον αυτό τον σαματά που έγινε, τις συζητήσεις, που άνοιξε το θέμα τόσο πολύ, άρχισα λίγο να το βλέπω σαν ένα πολιτικό συμβάν. Οπότε ένιωθα εγώ τώρα ότι έπρεπε να λάβω μια θέση πάνω σ’ αυτό
Και έχτισα το σκεπτικό ότι εντάξει, αυτό το μέσο, έτσι όπως έχει απαξιωθεί και έχει σκοτώσει τόσο κόσμο και έχει γίνει και αντικείμενο εκμετάλλευσης, οικονομικής και πολιτικής από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, δεν θέλω να το χρησιμοποιώ. Μου βγήκε μια αντίδραση και σταμάτησα να το χρησιμοποιώ.
Συν ότι από τότε εγώ που το θυμάμαι, γιατί το χρησιμοποιούσα πολλά χρόνια πριν, οι τιμές έχουν ξεφύγει και έχουν φτάσει μέχρι και τις τιμές των αεροπλάνων – για Σαλονίκη τουλάχιστον. Οπότε κάποιες μετακινήσεις τις έκανα με αεροπλάνο πλέον. Δηλαδή και οικονομικά αλλά και ιδεολογικά μέσα μου, κάπως ήθελα να το αποκηρύξω.
Δύο μέρες πριν το δυστύχημα, είχα κάνει το ίδιο δρομολόγιο: Λάρισα - Αθήνα. Μου ήταν πολύ οικείο αυτό το δρομολόγιο και το σημείο που έγινε, δηλαδή όλες οι εικόνες που έβλεπα… θα μπορούσα να είμαι εγώ εκεί μέσα. Αυτό το ταξίδι το είχα κάνει πολύ πρόσφατα.
Επειδή το χρησιμοποιούσα τόσα χρόνια, δεν το περίμενα. Είχα φτιάξει μέσα μου μια αίσθηση ασφάλειας γι’ αυτό το μέσο, με όλα τα θέματα που είχε ρε παιδί μου. Εντάξει, σταματούσε μερικές φορές, είχε καθυστερήσεις, αλλά δεν ένιωθα ποτέ αυτόν τον φόβο. Ήταν ένα σοκ όταν είδα αυτό το δυστύχημα. Αλλά μετά ήταν και θυμός, γιατί όσο ασχολούμασταν με το ζήτημα, είδαμε ότι τελικά οι ευθύνες δεν έπεσαν εκεί που έπρεπε να πέσουν. Οπότε χτίζεται ο θυμός μέσα σου κάπως.
Είναι και λίγο η νοσταλγία. Έτσι, επειδή χρησιμοποιούσα αυτό το μέσο, μου ήταν πολύ οικείο, το θεωρούσα πολύ λαϊκό μέσο. Και μετά είδα τη μετάλλαξή του. Είπα, εντάξει, αυτό το μέσο έχει χάσει τον ρόλο που είχε όταν εγώ το είχα συνηθίσει: την ευκολία, τη φτήνια, την αμεσότητα. Οπότε δεν θέλω να το χρησιμοποιώ πλέον.