Ιδιωτική Υπάλληλος. Κάτοικος Αττικής. Ο σύντροφός της, Βασίλης, έχασε τη ζωή του στα Τέμπη.
Πρώτη φορά πήρα το τρένο όταν πήγα Θεσσαλονίκη το 1998, που μετακόμισα εκεί για ένα χρόνο. Εκείνο το διάστημα, μάλιστα, πηγαινοερχόμουν αρκετά συχνά. Μετά, όταν επέστρεψα στην Αθήνα, είχα ένα πολύ μεγάλο διάστημα που δεν πήγαινα. Και ξεκίνησα πάλι να το χρησιμοποιώ από το 2016 και μετά, που ξαναβρεθήκαμε με τον Βασίλη.
Πάντα μου άρεσε πάρα πολύ να ταξιδεύω με το τρένο. Έβρισκα το μέσο πάρα πολύ ρομαντικό. Μου άρεσε ο ήχος του τρένου, ότι περνάς και βλέπεις τοπία… Τότε κιόλας δεν ήταν τόσο εκσυγχρονισμένο και καλά, όπως είναι τώρα. Ήταν πιο παλιομοδίτικο. Ήταν ωραία φάση. Ονειρευόμουν ταξίδια με τρένο. Μου άρεσε να διαβάζω βιβλία με τρένα. Φανταζόμουν να κάνω ταξίδια, interrail, μέχρι και τον Υπερσιβηρικό είχα φανταστεί. Είναι από τα μέσα που μου άρεσαν πάρα πολύ. Έτσι, για να κάνεις μακρινά ταξίδια και να απολαμβάνεις τη διαδρομή.
Το τρένο ήταν ουσιαστικά και το μέσο σύνδεσής μας με τον Βασίλη. Γιατί με το τρένο κάθε 2 με 3 εβδομάδες ερχόταν στην Αθήνα. Τον πρώτο καιρό ανέβαινα κι εγώ πιο συχνά, αλλά από τον δεύτερο-τρίτο χρόνο και μετά ερχόταν κυρίως εκείνος, και επειδή ερχόταν για Σαββατοκύριακο, δεν έπαιρνε ποτέ το αυτοκίνητο. Το τρένο τού φαινόταν και πιο βολικό και πιο άνετο. Έφευγε Παρασκευή απόγευμα απ’ τη Θεσσαλονίκη και έφτανε εδώ 11-12 το βράδυ. Την Κυριακή το απόγευμα ανέβαινε Θεσσαλονίκη. Μόνο τις φορές που θα καθόταν περισσότερες μέρες έπαιρνε το αυτοκίνητο.
Είχαμε γνωριστεί το 1998, όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη, γιατί οι γονείς μας ήταν συνεργάτες και φίλοι. Εγώ δεν ήξερα κανέναν στη Θεσσαλονίκη, οπότε μίλησαν οι γονείς μας να υπάρχει κάποιος εκεί, να έχω μια επαφή. Έτσι γνωριστήκαμε – κάναμε και μια μίνι σχέση τότε. Δεν κράτησε λόγω της νεότητάς μας και μετά ξαναβρεθήκαμε το 2016.
Απ’ όταν έχασα τον Βασίλη στα Τέμπη, το συγκεκριμένο τρένο δεν το χρησιμοποιώ πια. Χρησιμοποιώ τον προαστιακό και το μετρό, κι αυτό αναγκαστικά για οικονομικούς λόγους, για να πηγαίνω στη δουλειά. Κι αυτό αν θα μπορούσα να μην το κάνω, δεν θα το έκανα. Τον πρώτο καιρό μετά το συμβάν, για αρκετό καιρό δεν το χρησιμοποιούσα
Φοβάμαι πάρα πολύ. Θεωρώ ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια που το χρησιμοποιούσαμε, ουσιαστικά σε κάθε ταξίδι παίζαμε τη ζωή μας κορόνα - γράμματα. Και αν σκεφτώ ότι και πριν το 2016, για πέντε χρόνια, το χρησιμοποιούσε η αδερφή μου σχεδόν κάθε δύο βδομάδες… Έφευγε και εκείνη Παρασκευή και γυρνούσε Κυριακή, γιατί ο άντρας της είναι στη Θεσσαλονίκη. Το ίδιο λέει και εκείνη σήμερα.
Αυτό δεν χαλάει απαραίτητα τις ωραίες αναμνήσεις από το τρένο. Είναι τόσες πολλές οι στιγμές που έχω μοιραστεί και δεν μου τις έχει καταστρέψει. Αυτό που έχει χαλάσει είναι ότι δεν έχω εμπιστοσύνη στο μέσο και ότι τόσο καιρό το χρησιμοποιούσα χωρίς να ξέρω τι κάνω.
Δεν θα ξαναμπώ ποτέ στο τρένο. Κι επειδή έχω χρησιμοποιήσει τρένα και σε άλλες χώρες, στη Γαλλία για παράδειγμα το TGV, που είναι πολύ πιο σύγχρονο, κι αυτό ακόμα δεν θα το σκεφτόμουν. Φοβάμαι πάρα πολύ. Και όσο σκέφτομαι ότι τα πιο σύγχρονα έχουν και πολύ μεγαλύτερες ταχύτητες, όσο ασφαλή και να είναι, δεν πρόκειται να ξαναμπώ.
Λίγες μέρες μετά το συμβάν ήταν να ανέβει η μαμά μου στην αδερφή μου στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, της είχε κλείσει ο Βασίλης το εισιτήριο, και εννοείται ότι δεν πήγε μετά, αλλά ανέβηκε αεροπορικώς. Όταν ήταν να επιστρέψει στην Αθήνα, μου είπε «θα γυρίσω με το τρένο», και τσακωθήκαμε κιόλας. Της λέω «καλά, θα μπεις στο τρένο μετά από όλο αυτό που έχει συμβεί;». Και μου λέει, «ο κεραυνός χτυπάει πάντα σε ένα σημείο μία φορά, δεν ξαναχτυπάει στο ίδιο σημείο. Οπότε εγώ θα μπω». Και όντως μπήκε.
Μου είπε ότι την ώρα που περνούσε από τα Τέμπη ήταν πολύ ταραγμένη. Εκείνη την περίοδο κιόλας πάντα κόρναραν τα τρένα όταν περνούσαν από το σημείο. Κατά τ’ άλλα, της ήταν ευχάριστο το ταξίδι. Δεν σκέφτηκε το υπόλοιπο κομμάτι, ας πούμε.
Αυτό που σκέφτομαι εγώ είναι ότι ακόμα και τώρα που μιλάμε δεν έχει υπάρξει επί της ουσίας καμία βελτίωση. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Δεν φτιάξανε τελικά κάτι. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και πάλι. Απλά νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι λίγο πιο αλέρτ εκείνη την ώρα και τα παρακολουθούν, επί της ουσίας όμως δεν έχει αλλάξει κάτι.