Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία

Πώς είναι να μιλάς για podcast φτιάχνοντας podcast; Τι είναι ο χρόνος και τι σημαίνει να τον χάνεις; Μας βοηθάει η τεχνολογία να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο; Και τελικά υπάρχει χαμένος και κερδισμένος χρόνος; Στην εκδήλωση με τίτλο «Όλο τρέχω και δεν φτάνω», η Μάρω Πανταζίδου και ο Αντώνης Φάρας μίλησαν για την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, για τους εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας, για το άγχος σχετικά με τον χρόνο που φεύγει αλλά και για την τεχνολογία ως κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, ενώ ηχογράφησαν τη συζήτησή τους δημιουργώντας ένα νέο ζωντανό podcast.

Ανήκουν οι δήμοι στους πολίτες; Είναι αυτή η πρώτη βαθμίδα διακυβέρνησης πράγματι κοντά στους πολίτες; Υπάρχουν σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ δήμων και πολιτών; Τα ερωτήματα αυτά απασχόλησαν το ενδιαφέρον εργαστήριο που διοργανώθηκε στα Γιάννενα την 1η Απριλίου 2024 από το εγχείρημα «Τα Γιάννενα σχεδιάζουν», σε συνεργασία με την πλατφόρμα συμμετοχικής διαδικασίας Localwatch και την υποστήριξη του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ.

Στο όρος Πάικο του νομού Κιλκίς βρίσκονται μερικές από τις πιο εκτεταμένες καλλιέργειες κάστανου στον ελλαδικό χώρο. Είναι το στοιχείο που κρατά ζωντανή την περιοχή, ωστόσο η διττή φύση αυτών των «καστανοπερίβολων» –αφενός δάση, αφετέρου καλλιέργειες– δημιουργεί προβλήματα στον επίσημο χαρακτηρισμό τους.

Η δασική πυρκαγιά στη Βόρεια Εύβοια το καλοκαίρι του 2021 ήταν μία από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές στην Ελλάδα. Τρία χρόνια μετά, και παρά το ευέλικτο μοντέλο διαχείρισης που προκρίθηκε, ουσιαστικές παρεμβάσεις δεν έχουν γίνει. Περικοπές πόρων, καθυστερήσεις, γραφειοκρατία, αντιφατικές αποφάσεις και υποστελέχωση υπηρεσιών είναι αυτά που βασικά εμποδίζουν την αποκατάσταση της περιοχής.

Ένα παράδειγμα αποτελεσματικής συλλογικής διαχείρισης «κοινών» αποτελούν τα ιερά δάση της Ηπείρου. Πρόκειται για φυσικά δάση, συνήθως κοντά σε οικισμούς, τα οποία διατηρούνται ως σημαντικά για τη λειτουργία και την επιβίωση των κοινοτήτων και προστατεύονται μέσω υπερφυσικών δοξασιών. Μπορεί η διατήρηση και η διαχείρισή τους να προσαρμοστεί στις σημερινές συνθήκες;

Το άρθρο αυτό παρουσιάζει με σύντομο, σαφή και κατανοητό τρόπο το ελληνικό νομικό πλαίσιο των δασικών συνεταιρισμών και τη θεσμική τους διαδρομή μέσα στο χρόνο, καθώς –έστω και αθόρυβα– επιτελούν ένα σοβαρό έργο και συμβάλλουν όχι μόνο στην οργάνωση της δασικής εργασίας αλλά και στην προστασία του δάσους ως κοινού αγαθού.

Ο αποκλεισμός των ανθρώπων από τα ελληνικά δάση με σκοπό τη διατήρησή τους δεν φαίνεται να προσφέρει μια βιώσιμη προοπτική. Αντίθετα, απάντηση στις περιβαλλοντικές προκλήσεις του 21ου αιώνα μπορούν να δώσουν η πολυλειτουργική χρήση των δασών, ο συνδυασμός τους με την οικονομική δραστηριότητα κυρίως των ανθρώπων της υπαίθρου, καθώς και η αναβάθμιση των κρατικών υπηρεσιών.

Ο καθηγητής Κοινωνικής Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Βασίλης Νιτσιάκος έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τις ορεινές κοινότητες. Στη συνέντευξή του στη δημοσιογράφο Βαρβάρα Αγγέλη μιλά για τον τρόπο με τον οποίο αυτές συμβίωναν με το φυσικό περιβάλλον και καταδεικνύει ότι αυτό που ορίζουμε ως δάσος καθορίζεται από συγκεκριμένες ιστορικές και πολιτικές παραμέτρους.