Το πρώτο πράγμα που λείπει από την Ελλάδα είναι ένας ουσιαστικός και τεκμηριωμένος μακροχρόνιος ενεργειακός σχεδιασμός μέσα από νηφάλια διαβούλευση, με συγκριτική παρουσίαση σεναρίων, με χρονική και γεωγραφική κατανομή στόχων και βέβαια με μηχανισμούς παρακολούθησης και αξιολόγησης της πορείας. Δυστυχώς αυτό που επικρατεί ακόμα είναι μια κοντόφθαλμη νοοτροπία εξυπηρέτησης μικροκομματικών, συνδικαλιστικών, τοπικών και επιχειρηματικών συμφερόντων.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν:
- Η ανυπαρξία επίσημου Μακροχρόνιου Ενεργειακού Σχεδιασμού, συμβατού με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας
- Η απουσία επιχειρημάτων για την αναγκαιότητα νέων λιγνιτικών μονάδων στην χώρα στο δημόσιο διάλογοH εκρηκτική είσοδος μονάδων φυσικού αερίου τα τελευταία 15 χρόνια οι οποίες όμως τώρα υπολειτουργούν και συνεχώς αναζητούνται τρυκ προκειμένου αυτές να μη χρεωκοπήσουν
- H ακόμα πιο εκρηκτική ένταξη φωτοβολταϊκών εγκαταστάσεων το 2012-13 οι οποίες είχαν καταφέρει να κλειδώσουν υψηλές εγγυημένες τιμές.
Παράλληλα, τα πολιτικά κόμματα, η τοπική αυτοδιοίκηση, κοινωνικοί και οικονομικοί φορείς, οφείλουν να αντιληφθούν και να ανταποκριθούν στη σημασία και την επιτακτικότητα της πρόκλησης. Η ενεργειακή επανάσταση που χρειαζόμαστε απουσιάζει εκκωφαντικά από κάθε επίπεδο του δημόσιου διαλόγου.